Ik lig in bed, het is iets over twaalven.
Ik kijk boven me; duisternis.
Ik kijk rechts naast me; duisternis.
Ik kijk links naast me, wrijf in m'n ogen; duisternis.
Wat, Waar, Waarom, Hoe, Wanneer, Maar stel..., En als...,
Daar komen ze weer, m'n gedachtes nemen weer bezit van me.
Gedachtes waar je nergens mee naartoe kunt.
Gedachtes die je overdag wegstopt omdat je je er geen raad mee weet.
Gedachtes die achter in je hoofd zweven en er nooit uit komen.
Gedachtes waar je langzaam van gaat houden omdat ze er altijd zijn.
Hoe moet ik... Wanneer zou ik... Wat doe ik als... Wáárom zou ik...
Ze zijn als allemaal draden die in de war zijn geraakt omdat het er te veel zijn en waar je tijden lang over doet om ze uit elkaar te halen.
Het is één Warboel.
Soms zijn de draden zo verstrikt geraakt, en de knopen zo sterk dat het bijna onmogelijk is ze uit elkaar te halen en je het dus maar beter naast je neer kunt leggen.
Gelukkig lukt het bij de minder sterkte knopen vaak wel om ze uit elkaar te halen.
Maar als je er daarna niet voorzichtig mee omgaat, raken ze zo weer verstrikt en kun je weer helemaal opnieuw beginnen.
Het is één warboel van gedachtes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten